ŞAİRLİK VE YALNIZLIK

Şair insan, bir tren seyahatindeki yalnız yolcudur.İnsanlar içinde olmasına rağmen yapayalnız.
Etrafında bir hayat akıp durmaktadır. Pencerenin pervazına okşar gibi değer kısacık bir an bile olsa, evler , denizler vadiler,,
Ama o kendi dünyasında seyir halindedir.Mutlaka düşünecek bir şeyleri vardır, üzülecek bir şeyleri de,Paniklerini topluyordur belki de dağların eteğinden.
Ve yalnızlık soğuk bir kış mevsimi gibidir.Fakat tenhalaşmadan üşüdüğünü anlamaz insan.Bazen anlamsızlığın diğer adı olur, bazen ayrılığın.
Zemheri tonlarında doğuyorsa temmuz güneşi, ve gri renginde ıslatıyorsa dağlarının başını yağmurlar, kaleminin arkasına sığınır şair insan...
Taze bir gül yaprağı gibidir onun yüreği, dokunduğu yere sadece güzellik verir.İncitmez ve ürkütmez.Hüzün ehlidir ama üzmekten ürker.Çünkü incinmeyi incitmeye tercih eder..
Çağın derebeyleri o kalbi anlayamaz.Hiç bir zaman uğramadığı uzak ve eski bir kasabadır onlar için hüzün...Ve eğer hayatımızın bir yerlerine bir anlam taşıyorsa yazılan her şeyin bir değeri vardır
******yitik özne******