Taş Döşek Cam Beşik

Yollardan uzun sürmüş yolculuklarım Artık benden geriye kalan yollardır kıştan kalma karlarıyla ışıldıyor baharın Benimse gücüm yok göklerle şakalaşmaya aşka sabah aramaya cesaretim yok artık kendi yazgıma bile dokunmaktan acizim Bilmem ki taş döşekte görülmüş onca rüyanın sebebi taş döşekle açıklanabilir mi şimdi bilmem lütfedilmiş onca nimet içinde nasıl bir nazla geçmiş ömrümün binde biri Meğer başka bir düşten uyanmakmış dünyaya yerleşip öleceğim sırlanmış ada yokmuş adım yokmuş harcanmışların buluşmasında ezilmiş gül kokuyor gülünce gözyaşlarım ayıldıkça düşlerimden kayıyor dünya Ayıldıkça düşlerinden kayıyor dünya oyundan bile sayılmıyor yaşadıkların her gün bir can soğurken avuçlarında aşka ekmek sağlayan ellerin kararıyor duyulmuyor aşağı dünyaların kalabalık alkışı duyulmuyor uzaktan akrabalar beklediğin ırmaklar Ayıldıkça düşlerine kıyan benmişim benmişim her yağmurda kendine yabancı düşen nergis ne derviş öfkesi ne peygamber hüznüdür çeliğin gizil gücü oturmuş gözlerime yola devam edecek cüretim olmasa da cismi sahte çıksa da sevdiğim her nesnenin ben baharın kıştan kalma karlarıyla hoşnutum hoşnutum ayyaşı andıran yıllara karşı yollardan uzun sürmüş olsa da yolculuğum

Hıdır Toraman